Extraordinary. PonadPrzeciętni

nad komiksami. Dziś o Ponadprzeciętnych... Mnie osobiście szalenie przypadł do gustu styl graficzny. Byłam zachwycona tym, w jaki sposób Enid Balam prowadził swoje kreski. Rysunki są jednocześnie siermiężne i proste, ale i cudownie wyraziste, co daje wrażenie jakoby postaci się ruszały, czy też drgały od emocji. Nadawały więc tym niewielu w zasadzie dialogom życia i przypominały nieco marvelowskie klimaty. Tempo tej opowieści jest tak dominujące i szalone, że właściwie nie ma tu czasu na głębszy oddech. Emocje zawsze towarzyszą lekturze książek Schwab, ale oprócz nich, tych nawarstwiających się jedna po drugiej, autorka potrafi też czytelnika przytrzymać na dłużej. Jedno zdanie, wtrącenie, lub zaznaczenie jak ważna jest scena, może spowodować u czytelnika korowód myśli nad własnym życiem, jego celowością i tym, co dalej. Cudowne ilustracje, doskonale wyważone sceny i mnogość przygód, dają solidną dawkę rozrywki, a ważkie sprawy ujęte są w sposób oryginalny i lotny. Nic, tylko czytać, oglądać i polecać! To powieść graficzna dla osób kochających Schwab, jej cykle, ale też dla wielbicieli komiksów i Doktora Strange'a.

Victorii i nie wyobrażam sobie świata bez tak wspaniałej autorki jak ona. Co racja — trafiają się czasami książki, które nie do końca mi się podobają, ale na tym polega posiadanie ulubionego autora. Jedne historie są dobre, a drugie już trochę gorsze. Co znajdziemy w komiksie "Extraordinary. Ponadprzeciętni"? 1) powrót do korzeni, czyli bohaterów z serii "Złoczyńcy", 2) przepiękną kreskę i dopracowane postacie (do tego jeszcze wrócimy), 3) nową historię. Po "Stalowym Księciu" byłam niezdecydowana i prawdę mówiąc, trochę bałam się czytać kolejną powieść graficzną Victorii. Na szczęście rysunkami zajmował się już ktoś inny i to mnie ostatecznie przekonało. "Extraordinary" stanowi przyjemny dodatek do serii "Złoczyńcy". Dostajemy research "Viciousa" oraz poznajemy Charlotte, czyli zupełnie nową postać w tym uniwersum. Mam tylko jedno zastrzeżenie: wygląd Eli'ego oraz Victora. Co się tutaj zadziało to ja nie wiem. W mojej głowie wyglądali o wiele lepiej (ewidentnie coś zepsuli). No ale nie płaczmy nad rozlanym mlekiem, bo historia naprawdę jest warta uwagi. Krótka oraz przyjemna. W sam raz na jeden wieczór!