Nasze puste przysięgi

bowiem kreuje świat przedstawiony w oparciu o motywy, chwyty narracyjne, rozwiązania fabularne i kreację postaci znane z młodzieżowej fantastyki. I świetnie! Niestety w jej wykonaniu wychodzą one blado i nieciekawie. 🌙Już sama fabuła ma wiele niedociągnięć - niekonsekwencję fabularną, nieumiejętne prowadzenie akcji i niepogłębione portrety bohaterów. Owszem, tajemnice i intrygi zdają się czaić na czytelnika na każdym kroku, jednak nie stanowią one punktu centralnego fabuły. Ba, wręcz utrudniają zrozumienie sensu tej historii. ⚡️Moje zastrzeżenia odnośnie nikłego opisu bohaterów, automatycznie łączą się z bladymi relacjami pomiędzy nimi. Brakuje w nich chemii oraz stopniowego wzrostu emocji. Zarówno Finn jak i Sebastian byli dla mnie niewystarczającymi protagonistami/antagonistami tej powieści. Ich role i znaczenie dla historii z góry były do przewidzenia. Zero zaskoczenia. ☀️Oczywiście nie jestem przeciwniczką inspiracji innymi popularnymi powieściami, jednak cenię to, gdy osoba autorska w “znany i lubiany” schemat gatunkowy wprowadza świeżość i jakąkolwiek innowację. Umiejętne wykorzystanie narzędzi gatunkowych jest kluczem do sukcesu ☺️ 🌛Jednak to tłumaczenie książki może być jednym z jej największych minusów. Absolutnie nie pasowało mi używanie zwrotów typu: “nie zawracaj mi gitary”, “a ciebie co tak podjarało?, “cycata nimfa”, “kumple” lub “nie lubisz swoich dziar?”. Zbyt potoczny i nowoczesny język zabił ducha czasów, w których owa powieść miała się rozgrywać. Nie mniej, zachęcam Was do sięgnięcia po tę historię i ocenienie jej samemu🌸 Pamiętajcie, to moja subiektywna opinia✨