Pochowaj nasze kości w ziemi o północy

że ta książka będzie miała coś wspólnego z wampirami, przysięgam! Medal za najbardziej nie ogarniętą osobę powinien za niedługo do mnie dotrzeć! Ze Schwab miałam styczność dwa razy, stąd zapewne moja nie znajomość i nie domyślność w kwestii tematyki jej książek. Nie kochani, tytuł też mi nic nie podpowiedział 😂 Kocham ten sposób przedstawienia historii! Mamy trzy główne bohaterki których historie przeplatają się i możemy powoli poznać każdą z nich oraz dowiedzieć się, że tak naprawdę mają ze sobą wiele wspólnego. Każda z nich żyje w innym okresie czasowym, co swoją droga wyszło świetnie jeżeli chodzi o opisy. Czułam klimat każdego z nich. Historia Marii chyba będzie moją ulubioną i to trochę wynika z tego, że zostało jej poświęcone najwięcej czasu. Współczesna historia Alice również miała swój urok, ale 1532 ahhh, no zdobył moje serce. Mamy tutaj mrok, niepewność, strach i wspaniale utrzymane tempo. Nie boję się również stwierdzić, że książka pachnie feminizmem na kilometr bo w istocie tak jest. Mamy tutaj w każdej historii miłość kobiety względem drugiej kobiety, ale z niesamowitym smakiem i wyrafinowaniem. Czyta się to naprawdę dobrze. Każda z kobiet ma poczucie wyobcowania, niedopasowania do czasów w których żyją, potrzebę życia po swojemu, na własnych warunkach bez narzucania woli. Każda z nich pragnie uwolnić się od czegoś się uwolnić, czuję pewną niemoc. Kocham rozbudowanie historii każdej z kobiet! Wszystkie zostały dopieszczone szczegółami, nie ma tutaj nieodpowiedzeń. Klimatem przypomina mi ona „Wywiad z wampirem” - który kiedyś bardzo lubiłam więc plusik. Finalnie dochodzimy do momentu w którym wieczność okazuje się bardziej uciążliwa niż mogłoby się nam wydawać. Bo podejrzewam każdy po setkach przeżytych lat w końcu by zwariował. Aczkolwiek Katherine Pierce pewnie by się ze mną kłóciła!

Schwab sięgam często, toteż uważam, że jest jedną z najbardziej oryginalnych i utalentowanych współczesnych pisarek literatury popularnej, której powieści te wszystkie uczucia wywołują. Są tu trzy linie czasowe, z pozoru odległe, a jednak splatające się w misterną, ponadczasową opowieść o pragnieniu życia w każdej jego formie. XVI-wieczna Hiszpania, XIX-wieczny Londyn i współczesny Boston stają się scenami trzech dramatycznych historii trzech kobiet: Maríi, Charlotte i Alice. Każda z nich skrywa własny głód: wolności, miłości, prawdy, sposobu na przełamanie narzuconych ról. Schwab nie opisuje ich losów wprost, nie daje łatwych odpowiedzi; zamiast tego powoli, z precyzją godną doświadczonego zegarmistrza, buduje napięcie, odsłania kolejne warstwy i karmi czytelnika atmosferą nieustannej niepewności. Schwab nie boi się emocji, wręcz przeciwnie, z wprawą wtłacza w swoją opowieść gniew, tęsknotę, namiętność, bunt, żal i pragnienie odkupienia. Każde uczucie jest tu namacalne, tkwi w rytmie zdań i niedopowiedzeniach, które sprawiają, że książka nie daje o sobie zapomnieć nawet po odłożeniu jej na półkę. Oryginalność tej powieści nie wynika jedynie z konstrukcji narracyjnej czy wyboru bohaterek. Schwab potrafi nadać swoim historiom wymiar niemal mityczny, a jednocześnie głęboko ludzki. Jej talent polega na tym, że tworzy literaturę rozrywkową o literackiej jakości, opowieści przystępne, lecz nigdy proste, emocjonalne, ale nigdy melodramatyczne. „Pochowaj nasze kości w ziemi o północy” to powieść, która żyje własnym rytmem, który jest mroczny, poetycki, naznaczony kolejnymi wcieleniami tego samego pragnienia. Lektura zostawia czytelnika z uczuciem niepokoju, lecz także dziwnego ukojenia. V.E. Schwab ma swoje miejsce wśród najbardziej oryginalnych pisarek naszych czasów i to nie jest przypadkowe. To autorka, która potrafi opowiadać historie tak, jakby przekazywała je szeptem tuż po północy, z tajemnicą i intensywnością.

ziemi o północy to tego typu historia, że najchętniej napisałabym tu tylko 'MUSICIE TO PRZECZYTAĆ!' Ta opowieść to hołd złożony kobietom, które przez wieki nie mogły żyć tak, jakby tego chciałby; które były tłamszone przez ojców, braci, mężów i przez wieki pozbawione władzy nad własnym życiem. Bohaterki to trzy kobiety, których daty śmierci są oddalone od siebie o całe wieki. Mimo tego jednak, losy tych kobiet ściśle się przeplatają i kiedy dochodzi do ich spotkania, ich historie zderzają się ze sobą niczym rozpędzone cząstki. Po takim zdarzeniu już nic nie jest takie samo, a my jako czytelnik, możemy tylko towarzyszyć bohaterkom w próbie odnalezienia się w nowych realiach życia po śmierci. Autorka pisze w sposób liryczny i poetycki. Taki, który powoduje, że czytając pierwsze strony wiedziałam, że jestem w dobrych rękach. Ta historia zostanie ze mną na długo i jest to zdecydowanie najlepsza książka z wątkiem WLW, jaką czytałam. Bardzo podobało mi się również sposób przedstawienia wampiryzmu, na który zdecydowała się Schwab. Autorka nadając wampirom pewne cechy mocno czerpie z popkultury. Wampiry w tej książce płaczą krwią, chowają się przed słońcem czy mogą zostać zabite przez obcięcie głowy. Te odwołania spowodowały, że temat wydawał się znajomy, a ja czułam się, jakby faktycznie zostanie wampirem mogło się przydarzyć każdemu. Główne bohaterki tej książki to zdecydowanie postaci tragiczne. Autorce należy oddać, że fenomenalnie tworzy postaci złożone, skomplikowane i niejednoznaczne. W specyficzny, schowany za wątkiem fantastycznym sposób, autorka przypomniała mi, że w jednej sekundzie człowiek może żyć, a w kolejnej już nie. Jestem absolutnie zachwycona, a książka trafia do moich tegorocznych ulubieńców. Reklama @weneedyabooks

łaknącą krwi istotę i za wszelką cenę musi dowiedzieć się kto jej to zrobił. Tak zaczyna się podróż, która doprowadza Alice do renesansowej Hiszpanii i osiemnastowiecznego Londynu. Czy uda jej się odnaleźć swoją morderczynię? Spójrzmy prawdzie w oczy. Historia pokazała, że trudno jest stworzyć dobrą książkę o wampirach. Chodzi o to, żeby nie było kiczu, a sama opowieść trzymała w napięciu. Jedni radzą sobie z tym lepiej inni gorzej. Zaczynając czytanie powieści V.E. Schwab miałam wątpliwości, ale na szczęście szybko okazało się, że całość prezentuje się pięknie i po prostu ciekawie. Chciałam czytać kolejna stronę i poznawać historie bohaterek. Zauważyłam, że Schwab część swojej powieści osadziła w renesansowej Hiszpanii. W tym roku uszła też książka Bardugo, której akacja też dzieje się w Hiszpanii w tym samym okresie. Schwab wyszło to dużo, DUŻO lepiej 👏👏👏 Fabuła jest interesująca, bohaterki są charakterystyczne i zdecydowanie zapadają w pamięć. Erotyzm jest delikatny, nienachalny i nie kiczowaty (jak często bywa w tego typu historiach). Ja tam jestem zachwycona! Zdecydowanie topka książek w tym roku. Ach i (może kontrowersyjna opinia) podobało mi się bardziej niż Addie La Rue.

wierzchu. (...) - Otwierałaś się na świat, czułaś wszystko: miłość i ból. Radość, nadzieję i smutek. (...) - Będzie ci ciężko w życiu - (...) - Ale to życie będzie również piękne." 🩸 Napisana z prawdziwym rozmachem, rozgrywająca się przez stulecia opowieść o kobietach. Kobietach, które pragnęły bardziej i chciały czegoś więcej, niż to, co miał im do zaoferowania świat. Stylowa i krwawa opowieść o wampirach. Epicka i intymna zarazem. Przyznaję, trzeba dać tej książce chwilę, żeby „kliknęło”, a gdy już tak się stanie, całkowicie się uzależnicie. Ogromna w tym również zasługa tłumaczenia Macieja Studenckiego. Prawie 700 stron, ale uwierzcie mi, było warto.