Buntowniczka z pustyni

przeczytaniu jest raczej mi obojętna. Najwięcej czułam kiedy pojawiał się wannabe sułtan, brat głównego love intrest - irytacja wybijała poza skalę.

mialam momenty gdy sie poplakala, ale bardzo sie ciesze ze mogłam poznac ta ksiazke bo bardzo mi sie spodobala

zaczęłam tak nie mogłam skończyć i potwierdziła się teoria, że największe skarby są często pod samym nosem. Moje pierwsze zetknięcie z fantastyką, której akcja dzieje się pośrodku pustyni i mogę śmiało stwierdzić, że było to jak odgarnięcie ziarenek piasku sprzed oczu. Każdy jeden tom przeczytałam w przeciągu doby, bo czułam się jakbym sama przeżywała historię napisaną przez Alwyn Hamilton. Wyraźne i barwne postacie, opisy pustyni w taki sposób, że czułam ciepło podczas czytania, a także fabuła, która zawsze była kilka kroków przed czytelnikiem i podawała kolejne zwroty akcji. Zostajemy wrzuceni do krainy parującej słońcem i magią, w której rządzi sułtan i którego chcą obalić synowie. Wiele starożytnych legend, potężne dżiny i waleczni bohaterowie. Nie zabraknie tam oczywiście miłości na dobre i złe, za życia i śmierci, a także zdrad i ceny przyjaźni. Nie można też zapomnieć o buntowniczej Amani, która nie tylko będzie szukała swojego miejsca, ale również samej siebie. Potrafi na ślepo zestrzelić puszkę z głowy, ale czy będzie potrafiła wyzwolić krainę spod surowej władzy? Cóż, na pewno nie obędzie się bez pomocy innych postaci, które równie mocno wzbudzają sympatię. Książki wydają się proste i takie są w czytaniu, jednak przekazują wiele wartości takich jak to, że zawsze można zmienić swoje miejsce na lepsze albo walka do końca popłaca mimo poświęceń i wyrzeczeń. Jest to seria, która przypadnie do gustu zarówno młodszym, jak i starszym. Każdy wyniesie z niej coś innego i może być to świetna zabawa, ale również skłonienie do przemyśleń. Książki są naprawdę magiczne, a uczucie z jakim pozostawiają - nie do zastąpienia. Wznieciły moją miłość do pustynnych krain i wydaje mi się, że skradną serca niejednemu buntowniczemu czytelnikowi.

są bardzo wymagające). Wybór padł na „Buntowniczkę z pustyni”, a to wszystko przez tę piękną okładkę! Główną bohaterką, a zarazem narratorką jest Amani, która (kto by się tego spodziewał) mieszka na pustyni w zabitej deskami miejscowości, z której planuje uciec przy najbliższej możliwej okazji. Podczas zawodów strzeleckich poznaje Jina, który może jej pomóc w realizacji jej planów. Ale pustynia jest pełna przeszkód i niebezpieczeństw... Bo właśnie na tej pustyni żyje pełno stworów z legend. Bo legendy są tu rzeczywiste, na każdej stronie czuć klimat arabskich wierzeń i kultury. Państwem rządzi Sułtan, mężczyźni mają po kilka żon. Mało? To dorzućmy jeszcze trochę Dzikiego Zachodu i rebelię przeciw władcy. Połączenie tego daje malowniczy, magiczny świat. Szkoda tylko, że inne rzeczy są dość schematyczne i przewidywalne. Już sam schemat książki jest podobny do innych tego typu. Nie wiem, może wyrosłam już z młodzieżówek? Typowo dla takiej młodzieżówki Amani oraz Jin okazują się nie być tymi, którymi się wydają być. Oczywiście rozwija się też związek między nimi. Rebelia przeciw Sułtanowi jest przedstawiono dość skrótowo. Mam nadzieję, że poprawi się to w kolejnej części. Wracając do Amani to, jeju, jak ona mnie irytowała! Podejmowała czasem tak głupie, naiwne decyzje, że aż chciałam ją uderzyć! Ale później zrozumiała swoje błędy, więc z czasem zaczęłam ją akceptować. Akceptować, nie lubić. Jeśli chodzi o innych bohaterów, to nasza znajomość wyglądała lepiej niż ta z główną bohaterką. Najbardziej interesujący to Jin oraz Shazad. Liczę na to, że o tej drugiej będzie więcej w kolejnej części, bo postać była przedstawiona dość pobieżnie. Nie mogę jednak zarzucić nic akcji. Oj, jak ona gnała! Wciągnęło mnie od pierwszej strony. Bohaterowie przeżywają przygód, w których nie brakuje magii oraz prochu strzelniczego. Pojawiają się liczne zwroty akcji, z których kilka mnie zaskoczyło. Ogólnie „Buntowniczkę z pustyni” czytało się przyjemnie i szybko, jednak większych zachwytów nie mam. Myślę, że byłabym powieścią oczarowana, gdybym była o kilka lat młodsza.