Leah gubi rytm

„Leah gubi rytm”. Czy porwała mnie tak samo jak poprzedniczka? Niekoniecznie. Tym razem główną bohaterką, a zarazem narratorką jest (jak wskazuje tytuł) Leah. Najlepsza przyjaciółka Simona będzie musiała zmierzyć się z nieuchronnie zbliżającym się końcem szkoły, który wprowadza do życia postaci dość dużo zamieszania. Grupka przyjaciół zaczyna się rozpadać , a tkwiąca w centrum tego chaosu Leah nie przyznaje się, że nie jest tak bardzo hetero, jak wszyscy myślą... Czytając książkę, co chwilę odnosiłam wrażenie, że skądś już to znam. Opowieść o coming oucie? Powieść trochę za bardzo przypominała mi w swoim założeniu poprzednią powieść autorki. Na szczęście powtarzał się tylko schemat, więc udawało mi się jakość przymknąć na to oko. W każdym innym aspekcie książka jest inna. Porusza odmienne problemy, takie jak nieszczęśliwe zakochanie, zerwania, zrywania przyjaźni czy rasizm. Każdy z tematów został dobrze poprowadzony, tak samo jak najważniejszy wątek, czyli LGBT. Tym razem poruszany jest temat biseksualności, który nie jest zbyt często spotykany w książkach. A takich, gdzie to dziewczyny nie są heteroseksualne, to trzeba ze świecą szukać. Po tygodniu od skończenia książki mam ciągle mieszane uczucia co do fabuły. Zdawało mi się, że autorka nie miała na nią pomysłu, gubiła się w tym, co chciała napisać. Przez to mam wrażenie, że książka została napisana na siłę. W tym gubieniu się pisarka nie straciła jednak swojego lekkiego stylu pisania, który wręcz sprawia, że kartki same się przewracają. Powieść czyta się niesamowicie szybko, nie zauważałam znikających kartek. Jednak jak już odłożyłam książkę, to nie odczuwałam potrzeby powrotu do czytania. Owszem, „Leah gubi rytm” jest przyjemna, ale nie wciągająca. Bez dwóch zdań na plus działają bohaterowie. Wszyscy byli postaciami trójwymiarowymi, z krwi i kości. Każdy zbudzał we mnie inne emocje. Przykłady? Leah nieustannie mnie irytowała, Abby wzbudzała moją ciekawość, a Simona i Brama wciąż uważam za jedną z najsłodszych par. Na koniec jeszcze wspomnę o pozytywnym akcencie, jakim były odniesienia do popkultury. Te do „Hamiltona” czy „Harry'ego Pottera” wywoływały u mnie uśmiech na twarzy. Podsumowując – spodziewałam się czegoś lepszego. „Leah gubi rytm” jest dobra, ale tylko dobra. Polecam co najwyżej na oderwanie się.

„Leah gubi rytm”. Czy porwała mnie tak samo jak poprzedniczka? Niekoniecznie. Tym razem główną bohaterką, a zarazem narratorką jest (jak wskazuje tytuł) Leah. Najlepsza przyjaciółka Simona będzie musiała zmierzyć się z nieuchronnie zbliżającym się końcem szkoły, który wprowadza do życia postaci dość dużo zamieszania. Grupka przyjaciół zaczyna się rozpadać , a tkwiąca w centrum tego chaosu Leah nie przyznaje się, że nie jest tak bardzo hetero, jak wszyscy myślą... Czytając książkę, co chwilę odnosiłam wrażenie, że skądś już to znam. Opowieść o coming oucie? Powieść trochę za bardzo przypominała mi w swoim założeniu poprzednią powieść autorki. Na szczęście powtarzał się tylko schemat, więc udawało mi się jakość przymknąć na to oko. W każdym innym aspekcie książka jest inna. Porusza odmienne problemy, takie jak nieszczęśliwe zakochanie, zerwania, zrywania przyjaźni czy rasizm. Każdy z tematów został dobrze poprowadzony, tak samo jak najważniejszy wątek, czyli LGBT. Tym razem poruszany jest temat biseksualności, który nie jest zbyt często spotykany w książkach. A takich, gdzie to dziewczyny nie są heteroseksualne, to trzeba ze świecą szukać. Po tygodniu od skończenia książki mam ciągle mieszane uczucia co do fabuły. Zdawało mi się, że autorka nie miała na nią pomysłu, gubiła się w tym, co chciała napisać. Przez to mam wrażenie, że książka została napisana na siłę. W tym gubieniu się pisarka nie straciła jednak swojego lekkiego stylu pisania, który wręcz sprawia, że kartki same się przewracają. Powieść czyta się niesamowicie szybko, nie zauważałam znikających kartek. Jednak jak już odłożyłam książkę, to nie odczuwałam potrzeby powrotu do czytania. Owszem, „Leah gubi rytm” jest przyjemna, ale nie wciągająca. Bez dwóch zdań na plus działają bohaterowie. Wszyscy byli postaciami trójwymiarowymi, z krwi i kości. Każdy zbudzał we mnie inne emocje. Przykłady? Leah nieustannie mnie irytowała, Abby wzbudzała moją ciekawość, a Simona i Brama wciąż uważam za jedną z najsłodszych par. Na koniec jeszcze wspomnę o pozytywnym akcencie, jakim były odniesienia do popkultury. Te do „Hamiltona” czy „Harry'ego Pottera” wywoływały u mnie uśmiech na twarzy. Podsumowując – spodziewałam się czegoś lepszego. „Leah gubi rytm” jest dobra, ale tylko dobra. Polecam co najwyżej na oderwanie się.